[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Demetriusza: Należy wystrzegać się zła pod jakąkolwiek postacią (m.in. pod tą, jaką
reprezentuje swym postępowaniem Diotrefes), a dążyć ku dobru, którego przykładem będzie
Demetriusz. Kto czyni dobrze, pozostaje w żywej łączności z Bogiem, mówiąc językiem
Janowym (wielokrotnie już wyjaśnianym), jest [zrodzony] z Boga . Przeciwnie, zwolennik
przewrotności nie może sobie rościć prawa do zjednoczenia z Bogiem. Według 1 J 3,6 żaden z
grzeszników nie widział Boga (por. J 14,9), tj. nie poznał Go, a nawet może być określony jako
dziecko diabła (zob. kom. do 1 J 3,8).
POCHWAAA DEMETRIUSZA (12)
12
O Demetriuszu wszyscy dobrze świadczą,
a nawet sama Prawda.
Takie samo świadectwo wydajemy i my,
a wiesz, że świadectwo nasze jest prawdziwe.
12. Postać Demetriusza jest równie nie znana jak dwie poprzednie (imię jego natomiast
bardzo częste w ówczesnym świecie). Nie ma on nic wspólnego z Demetriuszem złotnikiem,
zresztą przeciwnikiem św. Pawła (Dz 19,24). Być może należał do wybitniejszych
wędrownych nauczycieli Ewangelii, albo też był oddawcą listu (?). Oprócz ogólnej dobrej
opinii posiada on bliżej nie określone poparcie Prawdy. Chodzi tu zapewne o świadectwo
Ducha Zwiętego, zwanego Duchem Prawdy (por. J 14,17; 15,26; 16,13; 1 J 4,6; 5,6); podobne
świadectwo otrzymał w związku z pracą misyjną św. Paweł (zob. kom. do Dz 13,2).
ZAKOCCZENIE I POZDROWIENIA (13 15)
13
Wiele mógłbym ci napisać,
ale nie chcę używać atramentu i pióra.
14
Mam bowiem nadzieję, że zobaczę cię wkrótce,
i wtedy osobiście porozmawiamy.
15
pokój niech będzie z tobą!
Przyjaciele ślą ci pozdrowienia.
Pozdrów imiennie każdego z przyjaciół.
13 15. Zakończenie listu jest bardzo podobne do części końcowej 2 J (zob. kom. do 2 J
12n). Autor pisma zamierza wkrótce odwiedzić tamtejszą wspólnotę i woli osobisty kontakt niż
listowny. %7łyczenie pokoju jest zwięzłe (por. 1 P 5,14) w przeciwieństwie do niektórych listów
Pawłowych (Ga, Ef, 2 Tes). Wywodzi się ze zwyczaju semickiego, jednak w ustach
chrześcijańskich pobrzmiewa w nim pozdrowienie Zmartwychwstałego (por. J 20,19.21.26).
Prezbiter piszący list otoczony jest gronem przyjaciół, ich pozdrowienia włącza do pozdrowień
pod adresem grona bliskiego Gajusowi. Brak podstaw, by w tej wzmiance dopatrywać się
różnych ugrupowań lub nawet stronnictw w łonie wspólnoty, analogicznych do
wymienionych w 1 Kor (1,12nn).
LIST ZWITEGO JUDY
Adresatami listu są powołani, umiłowani w Bogu Ojcu i zachowani dla Jezusa Chrystusa,
co oznacza zapewne pewną grupę chrześcijan, być może nawróconych z %7łydów. Pismo
zawiera oprócz pozdrowień i wyraznie zaznaczonego celu również doksologię końcową.
Treścią jego są napomnienia i ostrzeżenia przed błędnowiercami, przedstawianymi w sposób
uderzająco podobny do 2 P, którego Jud jest najprawdopodobniej zródłem. Ton pisma jest
autorytatywny, niemal prorocki, charakterystyka błędnowierców jednoznaczna. Identyfikacja
tych ostatnich nastręcza mimo to trudności. Wzmiankowane błędy chrystologiczne, zwodnicza
pneumatologia i libertyński tryb życia wskazują albo na odłam gnostyków, albo na dekadenckie
grupy esseńskie. Błędnowierców spotka podobna kara co w przeszłości fałszywych proroków.
Opis sądu pochodzi z (apokryficznej) literatury międzytestamentowej, mianowicie z Księgi
Henocha i prawdopodobnie z Wniebowzięcia Mojżesza. Zapewne fakt ten spowodował w
pierwszych wiekach pewne wątpliwości co do kanoniczności księgi. Autor listu przedstawia się
jako Juda& brat& Jakuba; odnosi się to zapewne do Jakuba, brata Pańskiego . Mniej
prawdopodobne jest pokrewieństwo Judy z innym Jakubem (por. Ak 6,16; Dz 1,13), co
wskazywałoby na tożsamość z (Judą) Tadeuszem, Apostołem; przeczy temu choćby w. 17, w
którym autor zdaje się odróżniać od Apostołów. Data listu jest dość trudna do ustalenia; na ogół
przyjmuje się lata między 70 a 80 r. po Chr., najprawdopodobniej przed napisaniem 2 P.
ADRES I CEL LISTU (1 4)
1
Juda, sługa Jezusa Chrystusa, brat zaś Jakuba, do tych, którzy są powołani, umiłowani w
Bogu Ojcu i zachowani dla Jezusa Chrystusa: 2 miłosierdzie wam i pokój, i miłość niech będą
udzielone obficie!
3
Umiłowani, dokładając wszelkich starań w pisaniu wam o wspólnym naszym zbawieniu,
uznałem za konieczne napisać do was z zachętą do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym. 4
Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są spisani na ten wyrok,
bezbożni, co łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i
Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
1 2. Postać Judy, wymienionego w tytule listu, jest dość sporna. Najprawdopodobniej
chodzi o Judę, brata Pańskiego i brata (rodzonego?) słynnego zwierzchnika Kościoła
jerozolimskiego, Jakuba. Określenia sługa w odniesieniu do Boga używa 1 P 2,16; wywodzi się
ono ze ST ( ebed).
Adresaci są określeni jako powołani przez Boga, podobnie jak to stwierdza Rz 1,6; 8,28
odnośnie do chrześcijan w ogólności. Zachowani dla Jezusa Chrystusa należy rozumieć
eschatologicznie w sensie osiągnięcia pełnej chwały przy powtórnym przyjściu Syna
Człowieczego (por. kom. do 1 Tes 5,23). Miłosierdzie, pokój i miłość wyrażone w formie
błogosławieństwa wstępnego stanowią sumę dóbr nadprzyrodzonych (por. 1 Tm 1,2; 2 Tm 1,2;
Tt 1,4; 2 J 3).
3 4. Sytuacja wspólnoty, do której kieruje autor list, jest trudna. Wiara i bazujące na niej
zbawienie są zagrożone przez błędnowierstwo, konkretnie przez fałszywych nauczycieli.
Przedstawiciele zwodniczej nauki znajdują się wewnątrz niej i zagrażają nie tylko słowem, ale
stylem życia odbiegającym od chrześcijańskiego. Charakterystyka ich ogólna nie pozostawia
wątpliwości, iż chodzi o ludzi całkowicie zepsutych, zasługujących na odrzucenie wieczne. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szamanka888.keep.pl
Demetriusza: Należy wystrzegać się zła pod jakąkolwiek postacią (m.in. pod tą, jaką
reprezentuje swym postępowaniem Diotrefes), a dążyć ku dobru, którego przykładem będzie
Demetriusz. Kto czyni dobrze, pozostaje w żywej łączności z Bogiem, mówiąc językiem
Janowym (wielokrotnie już wyjaśnianym), jest [zrodzony] z Boga . Przeciwnie, zwolennik
przewrotności nie może sobie rościć prawa do zjednoczenia z Bogiem. Według 1 J 3,6 żaden z
grzeszników nie widział Boga (por. J 14,9), tj. nie poznał Go, a nawet może być określony jako
dziecko diabła (zob. kom. do 1 J 3,8).
POCHWAAA DEMETRIUSZA (12)
12
O Demetriuszu wszyscy dobrze świadczą,
a nawet sama Prawda.
Takie samo świadectwo wydajemy i my,
a wiesz, że świadectwo nasze jest prawdziwe.
12. Postać Demetriusza jest równie nie znana jak dwie poprzednie (imię jego natomiast
bardzo częste w ówczesnym świecie). Nie ma on nic wspólnego z Demetriuszem złotnikiem,
zresztą przeciwnikiem św. Pawła (Dz 19,24). Być może należał do wybitniejszych
wędrownych nauczycieli Ewangelii, albo też był oddawcą listu (?). Oprócz ogólnej dobrej
opinii posiada on bliżej nie określone poparcie Prawdy. Chodzi tu zapewne o świadectwo
Ducha Zwiętego, zwanego Duchem Prawdy (por. J 14,17; 15,26; 16,13; 1 J 4,6; 5,6); podobne
świadectwo otrzymał w związku z pracą misyjną św. Paweł (zob. kom. do Dz 13,2).
ZAKOCCZENIE I POZDROWIENIA (13 15)
13
Wiele mógłbym ci napisać,
ale nie chcę używać atramentu i pióra.
14
Mam bowiem nadzieję, że zobaczę cię wkrótce,
i wtedy osobiście porozmawiamy.
15
pokój niech będzie z tobą!
Przyjaciele ślą ci pozdrowienia.
Pozdrów imiennie każdego z przyjaciół.
13 15. Zakończenie listu jest bardzo podobne do części końcowej 2 J (zob. kom. do 2 J
12n). Autor pisma zamierza wkrótce odwiedzić tamtejszą wspólnotę i woli osobisty kontakt niż
listowny. %7łyczenie pokoju jest zwięzłe (por. 1 P 5,14) w przeciwieństwie do niektórych listów
Pawłowych (Ga, Ef, 2 Tes). Wywodzi się ze zwyczaju semickiego, jednak w ustach
chrześcijańskich pobrzmiewa w nim pozdrowienie Zmartwychwstałego (por. J 20,19.21.26).
Prezbiter piszący list otoczony jest gronem przyjaciół, ich pozdrowienia włącza do pozdrowień
pod adresem grona bliskiego Gajusowi. Brak podstaw, by w tej wzmiance dopatrywać się
różnych ugrupowań lub nawet stronnictw w łonie wspólnoty, analogicznych do
wymienionych w 1 Kor (1,12nn).
LIST ZWITEGO JUDY
Adresatami listu są powołani, umiłowani w Bogu Ojcu i zachowani dla Jezusa Chrystusa,
co oznacza zapewne pewną grupę chrześcijan, być może nawróconych z %7łydów. Pismo
zawiera oprócz pozdrowień i wyraznie zaznaczonego celu również doksologię końcową.
Treścią jego są napomnienia i ostrzeżenia przed błędnowiercami, przedstawianymi w sposób
uderzająco podobny do 2 P, którego Jud jest najprawdopodobniej zródłem. Ton pisma jest
autorytatywny, niemal prorocki, charakterystyka błędnowierców jednoznaczna. Identyfikacja
tych ostatnich nastręcza mimo to trudności. Wzmiankowane błędy chrystologiczne, zwodnicza
pneumatologia i libertyński tryb życia wskazują albo na odłam gnostyków, albo na dekadenckie
grupy esseńskie. Błędnowierców spotka podobna kara co w przeszłości fałszywych proroków.
Opis sądu pochodzi z (apokryficznej) literatury międzytestamentowej, mianowicie z Księgi
Henocha i prawdopodobnie z Wniebowzięcia Mojżesza. Zapewne fakt ten spowodował w
pierwszych wiekach pewne wątpliwości co do kanoniczności księgi. Autor listu przedstawia się
jako Juda& brat& Jakuba; odnosi się to zapewne do Jakuba, brata Pańskiego . Mniej
prawdopodobne jest pokrewieństwo Judy z innym Jakubem (por. Ak 6,16; Dz 1,13), co
wskazywałoby na tożsamość z (Judą) Tadeuszem, Apostołem; przeczy temu choćby w. 17, w
którym autor zdaje się odróżniać od Apostołów. Data listu jest dość trudna do ustalenia; na ogół
przyjmuje się lata między 70 a 80 r. po Chr., najprawdopodobniej przed napisaniem 2 P.
ADRES I CEL LISTU (1 4)
1
Juda, sługa Jezusa Chrystusa, brat zaś Jakuba, do tych, którzy są powołani, umiłowani w
Bogu Ojcu i zachowani dla Jezusa Chrystusa: 2 miłosierdzie wam i pokój, i miłość niech będą
udzielone obficie!
3
Umiłowani, dokładając wszelkich starań w pisaniu wam o wspólnym naszym zbawieniu,
uznałem za konieczne napisać do was z zachętą do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym. 4
Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są spisani na ten wyrok,
bezbożni, co łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i
Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
1 2. Postać Judy, wymienionego w tytule listu, jest dość sporna. Najprawdopodobniej
chodzi o Judę, brata Pańskiego i brata (rodzonego?) słynnego zwierzchnika Kościoła
jerozolimskiego, Jakuba. Określenia sługa w odniesieniu do Boga używa 1 P 2,16; wywodzi się
ono ze ST ( ebed).
Adresaci są określeni jako powołani przez Boga, podobnie jak to stwierdza Rz 1,6; 8,28
odnośnie do chrześcijan w ogólności. Zachowani dla Jezusa Chrystusa należy rozumieć
eschatologicznie w sensie osiągnięcia pełnej chwały przy powtórnym przyjściu Syna
Człowieczego (por. kom. do 1 Tes 5,23). Miłosierdzie, pokój i miłość wyrażone w formie
błogosławieństwa wstępnego stanowią sumę dóbr nadprzyrodzonych (por. 1 Tm 1,2; 2 Tm 1,2;
Tt 1,4; 2 J 3).
3 4. Sytuacja wspólnoty, do której kieruje autor list, jest trudna. Wiara i bazujące na niej
zbawienie są zagrożone przez błędnowierstwo, konkretnie przez fałszywych nauczycieli.
Przedstawiciele zwodniczej nauki znajdują się wewnątrz niej i zagrażają nie tylko słowem, ale
stylem życia odbiegającym od chrześcijańskiego. Charakterystyka ich ogólna nie pozostawia
wątpliwości, iż chodzi o ludzi całkowicie zepsutych, zasługujących na odrzucenie wieczne. [ Pobierz całość w formacie PDF ]