[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Co tu gadać! Bijałem w swym życiu trzydziestu trzech antreprenerów, a wszelkiej pomniej-
szej braci ani spamiętam. I jeszcze jakich antreprenerów bijałem! Nawet takich, co to i wia-
trowi nie dali się tknąć! Dwóch znakomitych pisarzy pobiłem, jednego artystę malarza!
Dlaczego więc płaczesz?
W Chersoniu koniam pięścią zabił. W Taganrogu napadły na mnie w nocy łobuzy, chyba
z piętnastu. Pozdejmowałem im czapki, a oni idą za mną i proszą: Wujku, oddaj czapkę .
Tak to bywało.
Czemuż więc, durna pało, płaczesz?
A teraz koniec już... czuję. %7łeby tak do Wiazmy pojechać!
69
Nastąpiła przerwa. Po chwili milczenia Szczypcow zerwał się i chwycił za czapkę. Robił
wrażenie człowieka całkiem roztrzęsionego.
%7łegnaj! Jadę do Wiazmy powiedział zataczając się.
A pieniądze na drogę?
Hm... Pójdę piechotą!
Oszalałeś?!
Obaj spojrzeli po sobie, pewnie dlatego, że w obu głowach przemknęła ta sama myśl
bezkresne pola, nieprzejrzane lasy, bagna...
Nie, bratku, jak widzę, zwariowałeś! odrzekł jeune premier. Wiesz co... Przede
wszystkim idz do łóżka, potem wypij koniaku z herbatą, żeby się wypocić. No i, rzecz jasna,
rycyny. Chwileczkę, skąd by to wziąć koniaku?
Brama Gliński pomyślał i postanowił pójść do kupcowej Cytrynnikowej spróbować, czy
się nie uda z kredytem: a nuż baba zlituje się da bez pieniędzy!
Jeune premier wyszedł, a za półgodziny był już z powrotem z butelką koniaku i rycyną.
Szczypcow tak samo siedział bez ruchu na łóżku i milczał wpatrując się w podłogę. Zalecaną
rycynę wypił całkiem automatycznie, nieświadomie. Jak automat usiadł potem przy stole pijąc
herbatę z koniakiem, machinalnie wypił całą butelkę i pozwolił, żeby kolega ułożył go do
łóżka. Jeune premier okrył go kołdrą i płaszczem, poradził wypocić się i poszedł.
Nadeszła noc. Szczypcow nie spał, chociaż wypił dużo koniaku. Leżał nieruchomo pod
kołdrą, spoglądając na pociemniały sufit. Potem, dostrzegłszy zaglądający w okno księżyc,
przeniósł wzrok z sufitu na satelitę Ziemi i tak, z otwartymi oczyma, przeleżał do samego
rana. Z rana, koło dziewiątej, przybiegł antreprener %7łukow.
Cóżeś to, aniele mój, namyślił się chorować? zagdakał marszcząc nos. Aj, aj! Czyż to
przy pana kompleksji godzi się chorować? Wstyd, doprawdy, wstyd! A ja, wie pan, przestra-
szyłem się! Czyżby, pomyślałem, podziałała tak na niego nasza rozmowa! Kochasiu drogi,
myślę, że pan nie przeze mnie zachorował?! Przecież i pan mnie... A poza tym między kole-
gami trudno bez tego. Pan mnie przecież i wyłajał i.. z pięściami do mnie, a ja pana lubię! Jak
Boga kocham, lubię! Szanuję i lubię! No, niechże mi pan wyjaśni, aniołku, za co pana tak
lubię? Aniś mi brat, ani swat, ani też żona, a jakem się dowiedział, żeś nieco zasłabł jakby
mnie ktoś nożem w serce.
%7łukow długo oświadczał się, potem zabrał się do całowania, wreszcie tak się rozczulił, że
dostał napadu histerycznego śmiechu i próbował nawet zemdleć, ale połapał się pewnie, że
jest nie w domu ani w teatrze, więc odłożył zemdlenie do bardziej sprzyjających okoliczności
i odjechał.
Niedługo po jego wizycie zjawił się tragik Adabaszew, osobistość bezbarwna, nieco śle-
pawa, mówiąca przez nos... Długo patrzył na Szczypcowa, długo namyślał się i nagle zrobił
odkrycie:
Wiesz co, Mifa? zapytał wymawiając f zamiast sz i przybierając tajemniczy wyraz
twarzy. Wiesz co? Musisz wypić rycyny.
Szczypcow milczał. Milczał też w chwilę potem, kiedy tragik wlewał mu do ust obrzydli-
wy olej. W dwie godziny po zjawieniu się Adabaszewa wszedł do numeru teatralny fryzjer
Jewłampij, czyli jak go nie wiadomo dlaczego przezywali aktorzy: Rigoletto. Tak samo jak
tragik długo przyglądał się Szczypcowowi, potem westchnął niczym lokomotywa i powoli
zaczął rozwiązywać przyniesiony węzełek. Było w nim ze dwadzieścia baniek i kilka słoicz-
ków.
Posłałby pan po mnie, a już dawno bym panu bańki postawił! mówił czule, obnażając
pierś Szczypcowa. Nic łatwiejszego, jak zaniedbać chorobę! [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl szamanka888.keep.pl
Co tu gadać! Bijałem w swym życiu trzydziestu trzech antreprenerów, a wszelkiej pomniej-
szej braci ani spamiętam. I jeszcze jakich antreprenerów bijałem! Nawet takich, co to i wia-
trowi nie dali się tknąć! Dwóch znakomitych pisarzy pobiłem, jednego artystę malarza!
Dlaczego więc płaczesz?
W Chersoniu koniam pięścią zabił. W Taganrogu napadły na mnie w nocy łobuzy, chyba
z piętnastu. Pozdejmowałem im czapki, a oni idą za mną i proszą: Wujku, oddaj czapkę .
Tak to bywało.
Czemuż więc, durna pało, płaczesz?
A teraz koniec już... czuję. %7łeby tak do Wiazmy pojechać!
69
Nastąpiła przerwa. Po chwili milczenia Szczypcow zerwał się i chwycił za czapkę. Robił
wrażenie człowieka całkiem roztrzęsionego.
%7łegnaj! Jadę do Wiazmy powiedział zataczając się.
A pieniądze na drogę?
Hm... Pójdę piechotą!
Oszalałeś?!
Obaj spojrzeli po sobie, pewnie dlatego, że w obu głowach przemknęła ta sama myśl
bezkresne pola, nieprzejrzane lasy, bagna...
Nie, bratku, jak widzę, zwariowałeś! odrzekł jeune premier. Wiesz co... Przede
wszystkim idz do łóżka, potem wypij koniaku z herbatą, żeby się wypocić. No i, rzecz jasna,
rycyny. Chwileczkę, skąd by to wziąć koniaku?
Brama Gliński pomyślał i postanowił pójść do kupcowej Cytrynnikowej spróbować, czy
się nie uda z kredytem: a nuż baba zlituje się da bez pieniędzy!
Jeune premier wyszedł, a za półgodziny był już z powrotem z butelką koniaku i rycyną.
Szczypcow tak samo siedział bez ruchu na łóżku i milczał wpatrując się w podłogę. Zalecaną
rycynę wypił całkiem automatycznie, nieświadomie. Jak automat usiadł potem przy stole pijąc
herbatę z koniakiem, machinalnie wypił całą butelkę i pozwolił, żeby kolega ułożył go do
łóżka. Jeune premier okrył go kołdrą i płaszczem, poradził wypocić się i poszedł.
Nadeszła noc. Szczypcow nie spał, chociaż wypił dużo koniaku. Leżał nieruchomo pod
kołdrą, spoglądając na pociemniały sufit. Potem, dostrzegłszy zaglądający w okno księżyc,
przeniósł wzrok z sufitu na satelitę Ziemi i tak, z otwartymi oczyma, przeleżał do samego
rana. Z rana, koło dziewiątej, przybiegł antreprener %7łukow.
Cóżeś to, aniele mój, namyślił się chorować? zagdakał marszcząc nos. Aj, aj! Czyż to
przy pana kompleksji godzi się chorować? Wstyd, doprawdy, wstyd! A ja, wie pan, przestra-
szyłem się! Czyżby, pomyślałem, podziałała tak na niego nasza rozmowa! Kochasiu drogi,
myślę, że pan nie przeze mnie zachorował?! Przecież i pan mnie... A poza tym między kole-
gami trudno bez tego. Pan mnie przecież i wyłajał i.. z pięściami do mnie, a ja pana lubię! Jak
Boga kocham, lubię! Szanuję i lubię! No, niechże mi pan wyjaśni, aniołku, za co pana tak
lubię? Aniś mi brat, ani swat, ani też żona, a jakem się dowiedział, żeś nieco zasłabł jakby
mnie ktoś nożem w serce.
%7łukow długo oświadczał się, potem zabrał się do całowania, wreszcie tak się rozczulił, że
dostał napadu histerycznego śmiechu i próbował nawet zemdleć, ale połapał się pewnie, że
jest nie w domu ani w teatrze, więc odłożył zemdlenie do bardziej sprzyjających okoliczności
i odjechał.
Niedługo po jego wizycie zjawił się tragik Adabaszew, osobistość bezbarwna, nieco śle-
pawa, mówiąca przez nos... Długo patrzył na Szczypcowa, długo namyślał się i nagle zrobił
odkrycie:
Wiesz co, Mifa? zapytał wymawiając f zamiast sz i przybierając tajemniczy wyraz
twarzy. Wiesz co? Musisz wypić rycyny.
Szczypcow milczał. Milczał też w chwilę potem, kiedy tragik wlewał mu do ust obrzydli-
wy olej. W dwie godziny po zjawieniu się Adabaszewa wszedł do numeru teatralny fryzjer
Jewłampij, czyli jak go nie wiadomo dlaczego przezywali aktorzy: Rigoletto. Tak samo jak
tragik długo przyglądał się Szczypcowowi, potem westchnął niczym lokomotywa i powoli
zaczął rozwiązywać przyniesiony węzełek. Było w nim ze dwadzieścia baniek i kilka słoicz-
ków.
Posłałby pan po mnie, a już dawno bym panu bańki postawił! mówił czule, obnażając
pierś Szczypcowa. Nic łatwiejszego, jak zaniedbać chorobę! [ Pobierz całość w formacie PDF ]